Kendinizi affedebilirseniz, o zaman kötü karma iptal edilecektir.
Kendinizi affedebilirseniz, o zaman kötü karma iptal edilecektir.
Bu bir kez daha ne kadar güçlü olduğumuzu gösteriyor.
Yaptıklarını affetmek imkansız gibi görünse bile, bizi inciten herkesi affetmemiz gerekiyor. Onları affedin, affedilmeyi hak ettikleri için değil, daha fazla acı çekmek istemediğiniz için ve size nasıl davranıldığını her hatırladığınızda bu acıya katlanmak istemediğiniz için. Ve sizi tam olarak ne rahatsız ettikleri önemli değil - onları affedin çünkü daha fazla hastalanmak istemezsiniz. Bağışlama, kendi ruhsal iyileşmeniz için gereklidir. Affediyorsun çünkü kendine şefkat duyuyorsun. Affetmek bir kendini sevme eylemidir.
Örneğin boşanmış bir kadını ele alalım. On yıldır evli olduğunu ve sonra korkunç bir yanlışlık yüzünden kocasıyla arasının düştüğünü hayal edin. Boşanmış ve eski eşinden içtenlikle nefret ediyor. Adının anılması bile mide kramplarına ve mide bulantısına neden oluyor. Duygusal zehir o kadar güçlü ki artık tahammül edemiyor. Yardıma ihtiyacı var ve bir psikoterapiste gidiyor. O, "Acıyor. İçimdeki her şey öfke, kıskançlık, öfke ile kaynar. Bu affedilmez! Bu adamdan nefret ediyorum!"
Psikoterapist şöyle cevap verir: “Duygularını dışarı atman, konuşman, öfkeni serbest bırakman gerekiyor. Tahrişini serbest bırak: bir yastık al ve ısır, vur! Öfke dışarı çıksın!"
Gidiyor ve kendine bir öfke nöbeti atıyor, bilinçli bir duygu patlaması düzenliyor. Daha kolay olur. Kadın terapiste şu sözlerle yüz dolar verir: “Teşekkür ederim doktor! Ben çok daha iyiyim!" Uzun zamandır ilk kez yüzünde geniş bir gülümseme beliriyor.
Ve şimdi ofisten çıkıyor - ve tahmin edin sokaktan kim geçiyor? Eski kocasını görünce öfkesi her zamankinden daha fazla alevlenir. Psikoterapiste bir ok gibi koşar, onu yüz tane daha iter ve başka bir "deşarj" yapar. Bu durumda bir duygu patlaması sadece geçici bir rahatlama sağlayabilir. Evet, zehirin bir kısmından kurtulmaya yardımcı olur, bir süreliğine kişi iyileşir, ancak bu teknik yaranın kendisini iyileştirmez.
Yaraları iyileştirmenin tek yolu affetmektir. O kadın, kendisine yapılan yanlış için eski kocasını affetmelidir. Bir insanı gerçekten affedip affetmediğinizi nasıl anlarsınız? Onunla buluşmak artık eski duyguları uyandırmıyor. Bu kişinin adı artık şiddetli bir duygusal tepki uyandırmıyor. Başka bir deyişle, yaraya dokunmak artık acıtmıyor - bu gerçekten affettiğiniz anlamına geliyor. Tabii ki yara izi kalacak; izler duygusal bedende olduğu kadar ciltte de kalır. Olanlar hafızanda kalır, yaşadığın her şeyi hatırlarsın ama sonuçta yara iyileştiğinde artık acımaz.
Şimdi düşünüyor olabilirsiniz, “Başkalarını bağışlayın: söylemesi kolay! Memnun olurum ama işe yaramıyor”. Affedemeyeceğimiz şeyler için yüzlerce nedenimiz ve bahanemiz var. Ama bu doğru değil. Gerçek şu ki, affetmemeye alıştığımız için nasıl affedeceğimizi bilmiyoruz. Asla affetmeye çalışmadık, sadece affetmeme sanatında ustalaştık.
Biz çocukların kanında bağışlamanın olduğu bir zaman vardı. Evrensel bir akıl hastalığına yakalanmadan önce hiç çaba harcamadan bağışladık, kendiliğinden oldu. Genelde hemen affederdik. Birlikte oynayan çocuklara bakın: tartıştılar, hatta kavga ettiler ve gözleri yaşlarla annesine koşuyor: "Anne, bana vurdu." İki anne sohbete giriyor, hızla gürültülü bir sahneye akıyor ve beş dakika sonra çocuklar hiçbir şey olmamış gibi birlikte oynuyorlar. Peki ya anneleri? Hayatlarının sonuna kadar birbirlerinden nefret ettiler.
Affetmeyi öğrenmekle ilgili bile değil - bunu yapmak için doğuştan gelen bir yeteneğimiz var. Ama neler oluyor? Bize tam tersi öğretiliyor ve yorulmadan bağışlamamayı uyguluyoruz. Elbette zamanla, affetme alışkanlığımızı kaybederiz. Bir insan bize ne kötülük yaparsa yapsın, onu hiçbir şey için affetmeyeceğiz, onu hayatımızdan sonsuza dek sileceğiz. Bir gurur savaşı başlar. Niye ya? Çünkü affetmediğimiz zaman, öz-önem duygumuz güçlenir. Fikrimiz, şu şekilde beyan edersek, sanki daha ağır geliyor: “Her neyse, onu asla affetmeyeceğim. Bu affedilmez."
Ama asıl sorun gurur. Gurur ve gurur, yapılan hakaretlerin ateşine yakıt katar, affetmenin imkansız olduğunu kendimize sürekli hatırlatır. Dahası, sadece suçluyu cezalandırmak için acı çekmeye alışırız. Gerçekten sadece dikkat çekmek istediklerinde sinir krizi geçiren küçük çocuklar gibi davranıyoruz. “Bak ne yapıyorum” diyerek kendimizi incitiyoruz. Ve hepsi senin yüzünden." Şaka bir yana ama böyle oluyor.
Gururunu çöpe at, at. Kendini önemsemeyi unut ve sadece af dile.
İlk önce, affedilmesi gerektiğini düşündüğünüz herkesin bir listesini yapın ve sonra herkesten özür dileyin. Birini görmeye veya arama fırsatına sahip değilseniz, dualarda ve rüyalarda onlardan af dileyin. Sonra sana yanlış yapanların, affetmen gerekenlerin bir listesini yap. Hepsini affedin, ne yaparlarsa yapın, bununla hiçbir ilginizin olmadığını anlayın. Unutma, herkesin bir hayali vardır.
Hepsini affedin, ne yaparlarsa yapın, bununla hiçbir ilginizin olmadığını anlayın.Unutmayın, herkesin bir hayali vardır. Er ya da geç, böyle bir rüya yaratarak kendine neden olduğun tüm yaralar ve tüm zehirler için kendini affetmen gerektiğini anlarsın. Ve kendini affettiğinde, kendinle uyum gelir, kendini sevme güçlenir. Bu en yüksek bağışlamadır - sonunda kendinizi bağışladığınızda. Doğru ve yanlış hakkındaki inançlar, yanlış olduğunu düşündüğümüz şeylerden dolayı bizi utandırır. Suçu kabul ediyoruz, cezayı hak ettiğimize inanıyoruz ve kendimizi cezalandırıyoruz. Yaptığımız şeyin o kadar kirli olduğuna ve temizlik gerektirdiğine inanıyoruz. Ve eğer içtenlikle inanırsan, o zaman - "Senin olacak" - tamamen gerçek olur. Bu anlamda karmamızı yaratırız ve inancımızla yarattıklarımızın bedelini ödemekle yükümlüyüz.
Bu bir kez daha ne kadar güçlü olduğumuzu gösteriyor. Ancak eski karmadan kurtulmak basittir: sadece bu fikri bırakmanız, ona inanmayı reddetmeniz gerekir ve artık karma yoktur. Acı çekmeye, hiçbir şey için para ödemeye gerek yok: iş bitti. Kendinizi affedebilirseniz, karma basitçe yok olur. O andan itibaren, hayat yeniden başlıyor gibi görünüyor.
